۱۳۹۷/۰۴/۲۵

طرح ساماندهی عشایر با هدف ارتقا سطح علمی و آموزشی آن ها از سال ۱۳۷۱ به صورت جدی پیگیری شد تا با تحقق یکجانشینی امکانات بیشتری برای آن ها فراهم شود و در برنامه دوم توسعه به عنوان یکی وظایف اصلی سازمان امور عشایری تعریف شده است.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی وزارت جهاد کشاورزی به نقل از ایانا، رئیس سازمان امور عشایر ایران در بازدید از این خبرگزاری گفت: «آن‌چه قبل از انقلاب اجرا می‌شد، اصطلاحا تخته‌قاپو نام داشت و ظاهرا اجباری بود اما پس از انقلاب ما هیچ اجباری در این حوزه نداشتیم و فقط برای اسکان عشایر داوطلب صورت می‌گیرد.»

کرمعلی قندالی، درباره اهداف ساماندهی عشایر گفت: «نام دقیق این طرح، کانون توسعه اسکان است. منظور از توسعه، تجدید منابعی است که عشایر بتوانند آن‌ها را از نظر درآمد، روش معیشت و فعالیت‌هایشان بکار بگیرند. به عنوان مثال برای عشایر داوطلب اسکان، زمین‌های کشاورزی ایجاد کرده‌ایم و تلاش کرده‌ایم آن‌ها را از دامداری به سمت دامپروری متکی به زراعت سوق دهیم.»

وی همچنین افزود: «راهی جز اجرای این طرح نداشته‌ایم زیرا ما با سرریز جمعیت مواجه‌ایم. یعنی افراد از روستا به شهر و از بخش‌های عشایری به روستا مهاجرت می‌کنند. همچنین مراتع و منابع عشایری محدود است و پاسخگوی رشد جمعیتی نیست. جمعیت عشایر سال ۱۳۶۶ یک میلیون و ۳۰۰ هزار نفر بوده است و این رقم طی بیست سال اخیر ثابت مانده است و سیاست فعلی ما نیز حفط همین جمعیت و ساماندهی سرریز آن است.»

رئیس سازمان امور عشایر ایران با اشاره به اینکه از آغاز انقلاب تاکنون ۹۰ هزار خانوار اسکان داده شده‌اند، گفت: «بخشی از عشایر به دلیل کهولت سن خواهان سکونت در این مناطق هستند.»

قندالی درباره امکانات روستاهای ناشی از اجرای این طرح نیز گفت: «روستاهایی که براساس این طرح شکل می‌گیرند امکانات بیشتری نسبت به سایر روستاها دارند و تمامی امکانات از قبیل برق و آب و آسفالت برای آن‌ها نیز در نظر گرفته شده است.»